روزنامه «صدای ایران»؛ شماره ۱۱۸| غده سرطانی «عادی» نمی‌شود

صد و هجدهمین شماره روزنامه اینترنتی «صدای ایران» رسانۀ KHAMENEI.IR با عنوان «غده سرطانی «عادی» نمی‌شود» منتشر شد.

 نسخه PDF را از اینجا دریافت کنید.

سرمقاله:

عادی‌سازی فقط بازگشایی سفارت و پرواز مستقیم و چند عکس دست‌دادن و چند امضای دیپلماتیک نیست. عادی‌سازی، شاید آخرین گام فرایند اشغال یک کشور است؛ اشغال وقتی کامل می‌شد که پرونده‌ی جنایت اسرائیل در حافظه‌ی مردم دنیا کم‌رنگ می‌شد و رنج مردم فلسطین به حاشیه ‌می‌رفت. و وقتی رنج فراموش شود، نقشه‌ی اشغال کامل می‌شود. این، معنای واقعی عادی‌سازی است؛ نه یک امضای روی کاغذ، بلکه دستکاری در وجدان عمومی ملت‌های منطقه.

پیش از هفتم اکتبر، منطقه داشت به همین سمت می‌رفت. پیمان ابراهیم با امارات و بحرین آغاز شد و مراکش و سودان هم به این مسیر پیوستند؛ بسته‌ای از همکاری اقتصادی و امنیتی که قرار بود اسرائیل را به «واقعیت روزمره» کشورهای عربی تبدیل کند. قطعه آخر پازل که روابط ریاض-تل‌آویو بود هم در حال جاگذاری بود که اتفاقی افتاد.

طوفان الاقصی این خط را شکست. پروژه‌ی اصلی، یعنی «فراموشی فلسطین»، فروپاشید. فلسطین دوباره به صدر دستور کار ملت‌های جهان برگشت. 

از آن‌سو، خیابان‌های جهان غرب به صحنه‌ی یادآوری رنج فلسطین و ظلم اسرائیل بدل شد. از لندن تا سیدنی، صدها تجمع و راهپیماییِ پی‌درپی، از یک اعتراض هیجانی و کم‌عمق به جنبشی آگاهانه و پایدار بدل شد.

در لندن و نیویورک و پاریس، مردم با پرچم و چفیه فلسطین به خیابان آمدند تا نشان دهند افکار عمومی دیگر حاضر نیست رنج مردم غزه را عادی ببیند.

وقتی خیابان‌ها به حرکت درآمد، موجِ به رسمیت شناختن دولت فلسطین پس از طوفان الاقصی هم شتاب گرفت: سال ۲۰۲۴ با اسپانیا، ایرلند و نروژ آغاز شد و در ۲۰۲۵، کشورهای بیشتری هم‌صدا شدند. 

اوج این روند جایی بود که لندن، اوتاوا و کانبرا در سپتامبر اعلام کردند دولت فلسطین را به رسمیت می‌شناسند؛ حرکتی صریح برای فشار بر تل‌آویو و خروج خودشان از فشار افکار عمومی.

امروز، بیش از ۱۴۰ کشور فلسطین را به‌عنوان دولت رسمی پذیرفته‌اند. این یعنی عادی‌سازی اسرائیل، حتی در سطح دولت‌های غیرمنطقه هم دیگر یک خیابان یک‌طرفه نیست.

در کنار این‌ها، در نوامبر ۲۰۲۴ دیوان کیفری بین‌المللی برای نتانیاهو و گالانت حکم تعقیب صادر کرد؛ تصمیمی که هزینه‌ی سیاسی عکس‌های دست‌دادنِ بی‌هزینه‌ی گذشته را بالا برد و هر پروژه‌ی صلحِ دروغین را بیش از پیش رسوا کرد.

در خودِ میدان هم آنچه تل‌آویو شرط صلح می‌نامید، یعنی خلع سلاح کامل غزه و حماس، رخ نداد. حتی تحلیلگران نزدیک به رژیم هم نوشتند که هیچ‌کس نمی‌تواند حماس را خلع سلاح کند.

پرونده‌ی غزه در کنار پرونده‌های اخیر جنایات رسمی و آشکار صهیونیست‌ها در لبنان، سوریه، ایران و قطر نشان می‌دهد که اسرائیل دیگر نمی‌تواند در نقش «عنصر عادی» ظاهر شود و هرچه زمان می‌گذرد، این حقیقت برای ملت‌های منطقه روشن‌تر می‌شود که امام فرمودند:

این یک غدۀ سرطانی است در یک گوشۀ ممالک‌‎ ‌‌اسلامی، و اینطور نیست که اکتفا بکند به همان «قدس».

انتهای پیام/